Zanger zijn in een klein land -of liever: in een deel van een klein land- is best wel bevreemdend. Door te vertoeven in een micro-klimaat verlies je zonder het goed en wel te beseffen voeling met de werkelijkheid. Misschien is het bizar om dit nu te poneren -en mijn bescheiden ik krijgt nu zure oprispingen te verwerken- maar ik vergeet soms dat ik een talent heb meegekregen waar ik best wel meer fier op mag zijn.
Het is nu 5 uur ’s ochtends en ik lig al tobbend te dobberen, ergens tussen Lissabon en Cadiz. Soms zijn er momenten in het leven waarop je je allerlei realiseert, waarop quotes van mensen passeren; eentje van KW, gericht aan het hoofd entertainment van een televisiezender bijvoorbeeld. Of reacties van internationale schrijvers of andere artiesten wanneer ik mijn strot openzet (ik moet nog steeds glimlachen wanneer ik terugdenk aan de gezichtsexpressie van FS toen hij me voor het eerst hoorde). De erkenning door professionals zoals JB, VP of PR. Name dropping voelde altijd al vreemd aan, zeker in een publieke blog, maar ik probeer een beeld te schetsen door enkele flarden van mijn gedachten te beschrijven en ce moment lucide. Initialen gebruiken helpt me deze spinsels neer te pennen en ze te delen.
Bij mij is er soms een innerlijk besef wanneer ik kan performen voor mensen die me nog nooit gehoord hebben en dan nog liefst voor een internationaal publiek. Moeilijke en/of melodieuze songs, krachtige passages, hoge en lange noten in borststem, gevolgd door verfijnde kronkels in kopstem. Alleen, beheerst, juist gezongen, geen onnodige overdrijvingen en alle tijd nemend achter een vleugel. Een sprong in de tijd, alsof ik weer 16 jaar ben en de wereld zou veroveren met mijn piano. Ik deed het vooral omdat ik er mijn ouders mee plezierde en mijn veeleisende vader ervan genoot dat ik mensen omverblies met mijn talent. Zelf heb ik er nooit echt mee te koop gelopen, behalve wanneer ik me realiseerde dat een zaal verstommen ook plezierige bijwerkingen had, zoals makkelijk de mooiste meisjes van de middelbare school versieren.
Enkele jaren voor mijn goede vriend en manager het leven liet stond ik dankzij hem op enkele exclusieve locaties te zingen voor internatonale bedrijven. Performen voor een internationaal publiek dat al heel wat unieke concerten en wereldartiesten had gezien, is een mooie gelegenheid om de intrinsieke waarde van je talent te toetsen. Ook zingen op een schip vol toeristen brengt me blijkbaar weer iets dichter bij de realiteit. Erkenning krijgen van een nieuw publiek en van buitenlandse collega artiesten is iets waar ik erg van kan genieten. En ik die dacht dat ik geen ego had, haha! Genieten, omdat ik weer even kan stilstaan bij wat muziek nu weer betekent voor mezelf en welke genoegdoening het me geeft om anderen te kunnen raken. Zeker wanneer ze daardoor op hun beurt misschien wel even stilstaan bij het leven en de redenen van hun bestaan. Het klinkt overdreven filosofisch, maar het is wel zo.
Ik besef dat ik het soms nodig heb om even los te komen van dat micro-klimaat waarin ik dag in dag uit vertoef. Vlaanderen is een zakdoek groot en ik werk in circuits waarin talent hebben relatief tot zelfs onbelangrijk is. Ik zeg dit met alle respect voor wie zich in dezelfde sector beweegt en z’n boterham verdient met muziek. Het commerciële succes van een artiest wordt bepaald door zoveel factoren en kunnen zingen is jammer genoeg veel minder relevant geworden. In tijden waarin een overgroot deel van de gemeenschap geen respect meer heeft voor artistieke creaties en ze zonder morele of technische problemen al downloadend steelt, vervaagt talent meer en meer. Zelfs non-talenten, al dan niet met een carrière van tientallen jaren, worden door platenfirma’s, radio- en tv-zenders in de top gekatapulteerd en niemand stelt zich nog terdege vragen bij wat er gebeurt.
Ik stel me in de plaats van nieuwe en jonge talenten die, in hun naakte puurheid, opkijken naar de met glas bezaaide berg vol scherven en valkuilen. Ik zou hen willen zeggen de moed niet op te geven en vooral kracht te blijven putten uit die innerlijke motivatie, die onlosmakelijk verbonden is met hun talent. Ook al vervagen normen en waarden, er komen beslist momenten waarop je genoegdoening vindt en gelukkig kan zijn met wie je bent en wat je doet of kan. Het is pas wanneer je je boterham wil verdienen met je talent dat je je ietwat ongelukkig mag voelen. Zolang je die drang niet voelt, blijf dan zo ver mogelijk weg van de wereld der muziek.
Overpeinzende groet, Udo
| UDO | www.udo.be | 